[Զինվորի օրագիր – 23] 5  ահասարսուռ իրապատում զինվորական սարսափների մասին

Ուրվականների մասին գրքերը հետաքրքիր են, արկածային, սև ու սպիտակ: Նույնն է նաև էկրանին: Սարսափ ֆիլմերն ինձ համար ծիծաղելի են, ցերեկն էլ, գիշերն էլ: Հոգիների մասին պատմությունները ավելի շատ հեքիաթային են, երևակայական ու անհավատալի: Իրատես եմ, առանց հուզականության: Մինչդեռ սնահավատներն այլ կարծիքի են, հավատում են հոգիներին, ուրվականներին, վախենում, խուսափում նրանցից: Կարծում եմ բանակի սնահավատներն ու իրատեսները հավասար են: Առաջին խմբում գերակշռում են ժամկետայինները, սպաներն ավելի ռեալիստ են:
Իրատես եմ, բայց այս անգամ կպատմեմ զինվորական ուրվականների մասին: 5 պատմություն՝ հազարավոր հերոսներով: Նրանք չկան, բայց նրանց մասին մանրամասն ու ականատեսի աչքերով պատմում են սերնդե րսունդ, զորակոչից զորակոչ, հերթափոխից հերթափոխ:  

• 25 տարի առաջ տեղի ունեցած գաղտնի հավաքն ու քառօրյա պատերազմը. Պատմում է ականատեսը


• Ո՞ր դեպքում միայն կարելի է զինվորին ալկոհոլ տալ


• Շամշադինի Փառքը, որի համար հարևանները գլխագին են սահմանել


• Պալիգոնում «զենք-զենքի» բռնած, քրտնած, հոգնած ու հեծանիվով պապուն սպասելիս


• Զենքի հետ անգույշ վարվելու կամ սպանության զոհերը ոչ թե պարզապես զինվորներն են, այլ զինակից ընկերները. ահա, թե ինչու

1. Հանրապետության հյուսիսային զորամասում ուրվականներ կան, ավելի ստույգ ձայներ են լսվում: Այդ մասին պատմել է զորամասի «խառոշին»: Ասել էր՝ տարածքի ամենավերջին շենքին չմոտենալ, առավել ևս չփորձել ներս մտնել, նույնիսկ հեռվից պատուհաններին չնայել: Մեկը լսել էր, սրտին մոտ ընդունել, մեկ ուրիշը չէր էլ կենտրոնացել այս «հրամանի» վրա: Եղել են զինվորներ, որ խորհուրդներն անտեսել են, արգելված պտուղն ավելի քաղցր համարելով ուղղություն են վերցրել դեպի լքված, կիսաավերակ շենքի կողմը՝ երկուսով, երեքով, այն էլ գիշերով, որ որևէ մեկը չիմանա իրենց արկածների մասին: Շենքի տարածքը զննել էին, մոտեցել կիսափակ, բայց շղթայված դռներին ու սարսափահար փախել: Ասում են, նույնիսկ հոգեկան խնդիրներ են ունեցել, երկար ժամանակ չեն խոսել, միայն կրկնել են լսած վնգստոցը:

• Ինչպես հայտնվեցի զինվորական հոսպիտալում. «սրտացավ» պատմություն


• Հիմա` ավել անե՞լ բանակում, թե՞ ոչ. Զինուժի ներքին բարքերը Խորհրդային բանակից ու Միլենիումից հետո


• Սիրել հեռվից, սոցցանցով ու չիզբուրգերով. ռոմանտիկան ու ծառայությունը


• Կոմիտասցի կյաժի մսակերությունն ու դիզակի արծիվի սպայական բանաձևը

2. Զինվորները «կապտյորկայի» (սենյակ է, որտեղ անձնակազմը պահում է պայուսակներ, իրեր) լույսները երբեք չեն անջատում: Տարիների ընթացքում ընդունված մոգական ու համազինվորական այս կարգը խախտել են երկուսը: Նրանց պատժել են խիստ՝ հենց ընկերները ու վերադասից հեռու: Այդ սենյակի լույսերը մարելը՝ զորամասում նույնն է, ինչ քնելը խրամատում՝ մարտական հերթապահության ժամանակ: Յուրաքանչյուր նորեկ առաջինն այդ մասին է իմանում: Խախտողներն արժանանում են հայհոյանքի, ապտակի:

• Ինչ պատահեց, երբ հենակետից անհետացան բուշլաթները


• Բոնդոն և նրա արկածները առաջնագծում


• Ընտանեկան կռիվ ընդդեմ թուրքերի, գաղտնաբառերի տարբերությունը և ОК-ի ռազմական անցյալը


• Առաջին անգամ դիրքերում. Հենակետն ու շատ մոտ և շոշափելի հակառակորդը


• Կինոյի տղեն, Եղիշե Չարենցն ու էրոտիկ պոեզիան

3. Հանրապետության մեկ ուրիշ զորամասի շենքի նկուղի դռները չեն բացվում: Կողպված են ներսից: Ցանկացած մեկը միանգամից կգտնի պատասխանը. Մեկը ներս է մտել, դռները փակել, ինքնասպան է եղել: Ինչպես Զոհրաբ Հարոյանը կասեր. Իրականում՝ ՈՉ: Նկուղի այդ սենյակը դատարկ է, ապացույցները վկա: Դրսի կողմից փոքրիկ պատուհան կա, հետաքրքրվողները ժամանակին կոտրել են ապակին, ներս սողոսկել, զննել տարածքը, համոզվել, դուրս եկել:

4. Հոգիների մասին պատմություններ կան նաև Արցախում, ավելի շատ՝ դիրքերում: Հիմա շփման գծի ամբողջ երկայնքը վերահսկելի է, բացի մեկ կետից: Առանց սկզբնաղբյուրի, բայց համոզիչ հղումներ կան, որ մեկ դիրք կա, որը չեն պահում՝ ոչ մերոնք, ոչ էլ ադրբեջանցիները: Լացող պոստեր են անվանում: Ստույգ տեղն այդպես էլ որևէ մեկը չգիտի, զինվորները վստահեցնում են, որ այդպիսի դիրք կա, սպաները հերքում են՝ սուտ է:

5. Արցախի գերեզմանատներից մեկը դիրքերին մոտ է, չեզոք գոտուն նույնպես: Այդտեղ նաև ադրբեջանցիներ են թաղված: Այս գերեզմանատունը որևէ մեկը պատահական օրերին չի այցելում: Դիտարկվող հատվածում է, վտանգավոր է կամ գուցե հանգուցյալների հարազատները չկան՝ հանգուցյալ են: Բայց գերեզմանատան կենտրոնում մի շիրմաքար կա, որը մաքուր է միշտ: Առաջին հայացքից թաղված է ադրբեջանցի: Տապանաքարը մյուսների համեմատ ամեն օր փայլում է, անձրևի հետքեր չկան, փոշին չի երևում, թռչունները չեն կեղտոտում: ԵՎ գլխավորը՝ ամեն առավոտ շիրմաքարին թարմ ծաղիկներ են խոնարհված:

• Զինքոմեդին ու նրա հետևանքները և ինչո՞ւ հրաժարվեցի 10-օրյա արձակուրդից


• Ալիևի ծնունդի ծանոթն ու ամեն ինչ Ռազմական Ոստիկանության մասին


• Առաջին թունավորումը, առաջին սուտը և առաջին ձերբակալությունը


• Տարօրինակ նորակոչիկները, ֆոկուսնիկը, անտանելի ձյունն ու թունավոր կոտլետները


• Բանակային սանրվածք, թրաշ, կոշիկներ և տիկին Մալվինան ու մեր պտուկները