[Մոնոլոգ] Նարեկ Դուրյան. Արվեստից դուրս փնտրել եմ կյանքը, իսկ կյանքում՝ արվեստը

ապրել դժվար

Արվեստից դուրս փնտրել եմ կյանքը, իսկ կյանքում արվեստն եմ փնտրել: Արվեստը կյանք պիտի լինի: Մինչդեռ կյանքը գարշելի է: Ինձ համար շատ դժվար է եղել գարշանքի մեջ սիրուն բաներ գտնել:Բայց ավելի դժվար է կողքինիդ ստիպելը, որ նույնը տեսնի:

միայնություն առանց կեցվածքի

Ես էքսցենտրիկ մարդ եմ ու այդ պատճառով հաճախ եմ կոնֆլիկտների մեջ մտնում, ինչի համար էլ դատապարտված եմ երկար ժամանակ միայնակ լինել: Բայց չեմ գանգատվում. Ավելի լավ է մենակ, քան… «Ավելի լավ է բեմից տեսնել դատարկ աթոռներ դահլիճում, քան դատարկ աչքեր անհաղորդ դեմքերին »:

երբ խոսում եմ

Արտահայտվել սիրում եմ, եթե լավ մարդկանցով եմ լինում շրջապատված: Իսկ եթե վատ մարդիկ են կողքիս… ո՛չ արտահայտվում եմ, ո՛չ էլ կարծիք հայտնում: Ուղղակի հեռանում եմ: Իհարկե, պատահում է, որ մեկ-մեկ էլ «հայկական» ձևերով եմ արտահայտվում:

մեծագույն հարստություն

Մարդու մեծագույն հարստությունը, միշտ ասում եմ, ինտելեկտն է: Եվ ուրիշ ոչինչ:

իմ ուսուցիչը

Ուսուցիչներս եղել են գրքերը, կուռքերս, որոնց հետ, սակայն, միշտ խուսափել եմ ծանոթանալ (վախենում եմ հիասթափվել): Եվ հետո՝ կյանքը:

ապրել հանուն

Ես էպիկուրյան մտածելակերպի տեր մարդ եմ: Չեմ ուզում կյանքս իմաստավորել: Ինձ միշտ թվում է, որ տխուր կապրեմ, եթե իմաստավորեմ կյանքս:

երբ հոգնում եմ

Իմ մասնագիտությունը մարդկանց ուրախացնում է: Շատերը նույնիսկ նախանձում են կնոջս: Շատերին թվում է, թե գնում եմ տուն ու ուրախացնում եմ տանեցիներին: Իսկ իրականում անտանելի եմ դառնում աշխատանքից՝ մարդկանց ուրախացնելուց հետո ձգտում եմ մենակ լինել ու չշփվել:

ներքին ցնծություն

Թատերական աշխարհում իմ ամենամեծ ձեռքբերումը եղել է վեց ամիս փարիզյան բեմի վրա խաղալը՝ «Աստվա՛ծ, շնորհակալություն» ներկայացումը: Դա իսկապես ահռելի պատիվ է դերասանի համար: Ու նաև այն, որ Հայաստանի համար շատ ծանր, մութ ու ցուրտ տարիներին, երբ ցախի համար մարդիկ իրար սպանում էին, կարողացա մի քանի դերասանների տարիներ շարունակ տանել արտասահման և բառիս բուն իմաստով ապրելու հնարավորություն տալ նրանց, որ իրենց սիրած գործո՛վ դրամ վաստակեն: Ուրախ եմ,որ արել եմ դա:

մտերիմ ու հոգեմոտ

Հորս մինչև 16 տարեկանն եմ տեսել ու հետո՝ 20 տարեկանից հետո, չեմ հասցրել վայելել: Երբեք կողքին չեմ եղել, որովհետև ես իմ կյանքն ունեի: Ոչ էլ մորս կողքին եմ եղել: Հանգամանքների բերումով շատ շուտ զրկվեցի ծնողներիս հետ ապրելու երանությունից: Հայրս անուն ունի, այո՛:

Կարդացեք նաև

• Արվեստագետների, շոու բիզնեսի աստղերի, հանրային ու քաղաքական գործիչների մենախոսությունները՝ մի գրքում
• [Մեկ ամիս newmag-ի հետ] Ստեղծելով «Մոնոլոգ» գիրքը. մոնոֆոտո
• [100 մոնոլոգ] Արտակ Անանյան. «Պատասխանատվության զգացումը ցանկացած մարդ պետք է ունենա»
• [100 մոնոլոգ] Արտաշես Ալեքսանյան. «Մարդկային նախանձը շատ դաժան հիվանդություն է»
• [100 մոնոլոգ] Արմինե Հայրապետյան. «Իմ երգի մեջ դժվար է պեղել «սեր» բառը»
• [100 մոնոլոգ] Վահրամ Սահակյանը՝ հայհոյելու, գռեհիկի, փորի և Youtube-ի մասին